Voor sommigen zal dit een nieuwe naam zijn, al is violiste Kukka Lehto al lang één van de toonaangevende gezichten van de hedendaagse Finse folk. Met inbreng in bands als Katrilli, Ruuti en Polka Chicks, is zij de jongste jaren een klein beetje incontournable geworden. Medespeler Tero Pennänen is zo’n beetje een duivel-doet-al en is terug te vinden op talloze platen van mensen die “het” in Finland helemaal aan het maken zijn en waarvan Maija Vikkumaa wellicht ook hier een paar lichtjes laat knipperen. Vijf jaar geleden debuteerde Pauanne, toen nog als trio, met drummer Janne Haavisto, nog zo’n duizendpoot wiens naam in talloze kleine lettertjes terug te vinden is, met titelloze plaat, op het Nordic Notes label van de onvermoeibare Christian Pliefke en die plaat veroorzaakte links en rechts toch wel enige rimpeltjes in het water. Een jaar later was er een samenwerking met actrice Irina Blörklund, maar sinds die plaat was het wat stilletjes rond het nu verrezen tweetal.

Het bijzondere aan de manier van werken van deze muzikanten is dat ze hun hedendaagse composities inpassen in historische opnames van vaak stokoude volksliedjes en dat ze daar wonderwel mee wegkomen: je kunt nauwelijks het verschil horen tussen wat uit archieven komt en wat nieuw gemaakt is. Op dat resultaat te bereiken doet het duo een beroep op enkele bevriende gasten, zoals kantelespeelster Senni Eskelinen en zangeres Kaisa Leskinen, terwijl ook oude kompaan Janne Haavisto opdraaft in “Onneni tähdet”. De thema’s die behandeld worden passen helemaal in het wat stereoiepe beeld dat we hier hebben van Finse folk: verhalen over brute natuur, woeste Goden en onmogelijke, soms wrede liefdes, domineren het landschap. de naam van de band is overigens dezelfde als die van de Dondergod in deFinse volksverhalen. Elfen en feeën zijn ook nooit veraf en de beeldspraak die geregeld gehanteerd wordt, is voor ons pas te begrijpen dankzij de Engelse vertaling die in het CD-boekje meegeleverd wordt.

Boeien doet de plaat zeker, zij het dat het enige moeite vergt om “erin” te komen, maar het sprookjesachtige van de oude opnames wordt naadloos omgezet naar de nieuwe composities. Ik ga niet beweren dat ik helemaal begrepen heb waar het om draait, maar, nu ik een klein dozijn keren geluisterd heb, weet ik wel dat dit het soort muziek is, dat ik wel eens live zou willen meemaken; oud en nieuw die op dergelijke manier samengebracht worden, dat maak je niet elke dag mee en een afsluiter als “Se Oli Yksy Lauantai-ilta” wens je elke plaat toe. Ik weet niet of ik overtuigend genoeg uit de hoek kom, maar wie mij een beetje kent, weet wat ik bedoel: ga hier vooral eens naar luisteren ! Je weet niet wat je hoort, maar je bent wel helemaal verkocht !

(Dani Heyvaert)